Witajcie kochani,
należą się Wam przeprosiny, wiem. Może nie mam zbyt wielu gości na swoim blogu, ale szanuję ich bardzo i dlatego nie powinnam tak milczeć i milczeć i ... milczeć podczas, gdy Wy do mnie zaglądacie, a tu, że tak powiem... CISZA:D Poprawiam się więc dziś i wyjaśniam co się działo.
Po pierwsze taki znów moment w życiu nadszedł, że zatęskniło mi się do dziennika mojego. Czyste, bielutkie kartki przytulające atramentowe emocje. Zbyt prywatne to myśli były, by je tutaj obnażać.
Po drugie ciepło się u nas zrobiło i większą część dnia spędzam z Jankiem na dworze. Bo dziecko swobodę musi mieć, wiatr we włoskach, piach na rączkach i policzki rumiane. A takie wybiegane, wyśmiane, to śpi potem jak aniołek.
Pod trzecie troszkę i szyłam, owszem, ale to tajemnica mała, póki co. Tak więc zdjęć zamieścić nie mogłam.
A po czwarte, to jest najgłupsze - zawsze zapomnę naładować baterie od aparatu i w konsekwencji nie mam czym fotografii zrobić. A trochę się nazbierało tych pchełek z targów. Bo tam przecież łowy są najzacniejsze.
Postanowienie mam więc wielkie, by owe baterie naładować dzisiejszej nocy i jutro ruszyć z pstrykaniem zdjęć. Dla Was i tylko dla Was.
Mam nadzieję, że z wiosną ruszy się jakoś mój zapał i ponownie będziemy razem spędzali czas ciszy.
A wiosna idzie pełną parą. Ciepło, coraz cieplej. Słonko smyra przyjemnie, moje piegi wróciły z ciepłych krajów, w których przebywały całą zimę. Stęskniłam się za nimi, a zwłaszcza mój nos. Wszystko ożyło, wszyscy ludzie jakby się przebudzili. Tak sobie szłam dzisiaj z Jasiem parkiem i zapatrzyłam na te Boskie cuda. Spojrzałam w górę na obsypane drzewko owocowe (jakbym się znała, to bym Wam powiedziała jakie). Całe białe było, a w tle przepięknie błękitne niebo. Tylko natura mogła stworzyć tak idealne połączenie kolorów, ich odcieni. Aż zachciało mi się założyć białą bluzkę i błękitną spódnicę:) A potem mijaliśmy dziewczynki wracające ze szkoły, które jedna przez drugą opowiadały o swoich podbojach miłosnych. I przedszkolaki też szły, takie radosne brzdące z piosenką na ustach. Gdzieś zaszczekały pieski radośnie bawiące się na trawniku, skądś dobiegał łomot trzepanych dywanów, a tuż obok mnie jakieś 90 cm niżej- Jasio ze swoim "mamama, o!, mamama!"
I wszystkie problemy jakoś oddalają się, gdy to wszystko wokół takie świeże i radosne.
I Wam życzę, byście w biegu codzienności usiedli na parkowej ławce i dostrzegli kroczącą wiosnę, co z rękawa wypuszcza słowika.

Tym razem zdjęcia nie są moją własnością, pochodzą z Internetu.

W nowym kąciku

Dzisiejszy post będzie dotyczył tego, co mi absolutnie bliskie. Bo przecież kochając ludzi można również kochać przedmioty, swoje ulubione miejsca, czy widoki. A ja kocham swoje kąty. To nic, że nowe. Wypełnione są przecież przedmiotami bardzo mi bliskimi, które mają swoją historię. Kupione na moich ulubionych bazarkach z Markiem u boku: "Kochanie, spójrz na ten stoliczek, no przecież całym sobą on przemawia do mnie, bym go przygarnęła". I mąż mój już za parę chwil pod pachą trzymał zgrabny, zadowolony stoliczek. I podarunki są w tym mieszkanku od najbliższych. Wspaniałe książki kuszące okładką i zapachem druku, lampka naftowa, która ociepliła już nie jeden wieczór, intymny, czy wypełniony gwarem rozmów gości. Skrzyneczki pochodzą z czasów emigracji, ciężkich, bo w oddali od siebie, ale przypominają, że owe były, przeżyło się i umocniło zapewne. A wszędzie, gdzieniegdzie nasze "małe dłubanki". Marka cudny żuraw wyrzeźbiony w zeszłym roku, moje poduchy, czy szydełkowe drobiazgi w pokoiku Jaśka. Jankowy kącik nie jest jeszcze w pełni skończony. W sensie remontu tak, oczywiście, ale przecież te drobiazgi są najważniejsze. Planuję zawiesić na ścianie jego najpiękniejszą fotografie i jeszcze jedną ozdobę, ręcznie wykonaną, ale ciiii. Nic nie zdradzę, póki nie znajdzie swojego miejsca. A w tym wszystkim my. Zaczytanie, wpatrzeni w ogień lampy, sięgający raz po raz imbryczek z pchlego stoliczka. Obok synek przytulający się do swych pluszowych, jasnych przyjaciół. Jak można nie kochać miejsca, w których to wszystko i Ci wszyscy się znajdują? No jak?

A to świat naszego Janka. Staram się bardzo, by był dla niego jak najbardziej przytulny, przyjazny, bezpieczny. jeszcze parę szczegółów, o których niebawem:)

Przeprowadzkowo

Mam, mam! Mam słuszne wytłumaczenie swojej nieobecności. Tak to się w życiu czasem porobi, że człowiek myśli, myśli i w końcu pakuje swoje klamoty i przenosi się w inne miejsce. Niby koczownictwo powinniśmy mieć we krwi, ale ja wyjątkowo nie lubię zmieniać miejsca zamieszkania. Ile z tym zachodu! Nigdy byśmy nie przypuszczali, że w tych szafach i kątach nazbieranych jest tyle rzeczy różnorakich. I wszystkie nasze, kochane, no to jak nie zabrać ze sobą? A potem znowu to układanie na nowym miejscu, doprowadzanie wszystkiego do porządku względnego i dokumentnego. Nie, nie, ja tam wolę się zasiedzieć. Przyznać muszę, że, gdy przeglądam blogi tych z Was, które mają piękne domki, jeszcze bardziej cni mi się własny kąt. Mały domeczek ciepło urządzony, z podwórkiem i ogródkiem, ze skrzypiącą podłogą, piecem kaflowym w kuchni i smużką dymu unoszącego się z komina. Marzenia się spełniają... moje chyba też;)

Tak więc przeprowadzka i urządzanie się, to jedno, ale jest jeszcze drugie. Drugie należy do kategorii "nudne", bo każdy z nas po prostu rozchorował się. Wirus jakiś okropiczny nas złapał i znowu wpadliśmy w sieć choróbska. Sylwester zatem spędzony był w towarzystwie blisko czterdziestostopniowej temperatury. Nie zdążyłam nawet złożyć Wam życzeń noworocznych. A chciałabym, by był to rok absolutnie wyjątkowy dla każdego z Was:
niech podróżuje ten, kto nie mógł sobie na to pozwolić dotychczas
niech urodzą się dzieci wyczekiwane i kochane, na które czeka piękny pokoik i wiele miłości
niech się znajdzie druga, wspaniała połówka dla tych, którzy ciągle szukają
niech naokoło będzie mnóstwo inspiracji i bodźców potrzebnych do działania
niech wiara w ludzi i lepsze jutro nikogo nie opuszcza.

Każdy znajdzie coś dla siebie. Wszystkiego najlepszego w tym tajemniczym, młodziutkim jeszcze 2011 roku.